|
Trouwdag opa en oma. Er gaat een luikje met nutteloze informatie open zullen we maar zeggen. Amtrak maakt het hier wel erg bont. 90 treinen per dag (en nacht) en maar toeteren. Gek wordt je er van. Je kunt hier zelfs oordoppen krijgen bij de balie als je dat wilt. Foto gemaakt van het kaartje met die mededeling dat op de kamer ligt. En het klopt hoor van die toeterende treinen. Om 3.33 uur was ik naar de wc geweest. En toen kwam er juist een voorbij die wel 10x heeft getoeterd. Dwaas.
De was was vanmorgen nog niet droog. Dat kon wel eens een probleem worden. 2 stoelen met T-shirts even in de zon gezet. Ik was om 6 uur klaar wakker. Om 6.30 ging de wekker. Toen ben ik naar de lobby gegaan om thee te drinken en een puzzeltje te maken en dit stukje te schrijven. Om 8 uur Peter gaan halen. De meesten zijn dan al aan het ontbijt verschenen. Old habbits die slowly. Er hangt een schema aan de auto voor de activiteiten van vandaag. Dat ziet er goed uit. We gaan veel doen vandaag. Eens kijken hoe dit schema uit de hand gaat lopen. Om 9 uur vertrekken we. Wow, het kan hier echt regenen. We zagen het wel de op de tv, maar als je zelf in je zadel zit te smelten van de hitte, kun je je daar weinig bij voorstellen. Vanmorgen was het gewoon koud. Dus het vest en de trui gingen aan. Zijn ze toch nog ergens voed voor geweest. René zei: “regenpakken aan”, dus de regenpakken gingen aan. En gelijk vanaf het begin hebben we regen gehad. Door een foute afslag van Peter Berends nog een stukje sight seeing in een zeiknatte stad gedaan. Niet leuk. Toen de weg naar de Grand Canyon gevonden. 79 mijl te gaan. Gelukkig houdt de regen na verloop van tijd op en kunnen we opdrogen. Dan stuiten we op wegwerkzaamheden van wel enkele mijlen lang. En dan wordt je hier weggebracht door een speciaal autootje. Je mag dan niet meer zonder begeleiding rijden om te hard rijden te voorkomen. Ze zijn hier zuinig op hun wegwerkers. We hebben dat al meer gezien deze week. Uiteindelijk komen we wat verlaat aan bij de helikopterfirma. René zaait nog even paniek door te zeggen dat we op moeten schieten, maar dat blijkt reuze mee te vallen. Met zijn allen in de rij om een kaartje te kopen. We maken zelf al zestallen voor in de helikopter, maar dat gaat mooi niet door. Je wordt gewogen en afhankelijk van het gewicht ingedeeld in een helikopter. Peter gaat niet mee. Hij weet nu al dat hij er strontziek van gaat worden. Dat is heel jammer. Hij gaat foto’s maken van het geheel. In plaats van 11.55 vliegen wordt het 12.30. Daar gaat het schema. Dat gaat lekker uitlopen. Ik mag helemaal voorin zitten naast de piloot. Is dat even boffen. Marjan, Jan en Geert zitten op de achterbank en kijken vooruit. Ton en Joop zitten op de tussenbank en die kijken achteruit. Ik heb echt de beste plaats. We gaan de lucht in en vliegen nog ongeveer 5 minuten voor we aan de Grand Canyon toe zijn. En dan gaat het beginnen. Ik heb toch een goed gevoel, ondanks de diepte die zich onder mijn voeten bevind. De glazen wand loopt door tot onder mijn voeten. Ik maak een paar foto’s met mijn voeten er ook op om te laten zien hoe diep het is. Het is heel indrukwekkend, Zo groot, zo wijds, zo diep alles is. Dat kun je bijna niet beschrijven. Dat moet je gezien hebben. De Grand Canyon du Verdon (Frankrijk) is heel groot, maar deze Grand Canyon is onwijs. Na een klein half uur gaan we weer terug. Ik heb volgens mij heel veel foto’s gemaakt. We gaan uiteraard door de winkel weer naar binnen. Ik koop toch maar de foto die is gemaakt. $ 20,00. Tien minuten later heb al spijt, maar terug brengen gaat niet. Goede leerschool voor de volgende keer. Minder impulsief zijn en geen groepsgedrag vertonen op zo’n moment. Ik koop nog een lekkere, heel grote thee met een stuk cake. Maar voor ik er aan kan beginnen, gaan we al weer verder naar het I-max-Theater. Oké. Neem ik het gewoon mee. We gaan eerst nog snel tanken. En omdat de film van half twee niet meer haalbaar is door het late vliegen, wordt het die van half drie. Hebben we mooi even de tijd om te eten. Bij Tusayan café hebben we heerlijk rustig gezeten. Peter had een salade met kip, ham, ei, komkommer en tomaat. Hij vond hem erg lekker. En ik had (op aanraden van de ober) een 8 oz. hamburger. Een heerlijke grote bal gehakt leek het meer. Zalig. Om kwart over twee op naar het I-max theater. Buiten nog een paar mooie Teva’s gezien, maar geen tijd om te passen. We krijgen van Peter Berend kaartjes voor de I-max en toegangskaarten voor het park. Peter gaat ook mee naar de film hoewel hij eigenlijk al wet dat het niet goed gaat gaan. Met al die 3-d en als die beweging. De film gaat over het ontstaan van de Grand Canyon, zijn eerste bewoners, zijn ontdekkers en de gekken die nog steeds de Colorado rivier onder in de kloof proberen te trotseren. Wel een mooie film. Maar Peter gaat hem niet helemaal uitzitten. Hij zit al een tijdje met zijn ogen dicht als hij opeens opstaat en naar buiten gaat. Wel jammer voor hem dat hij nu zo weinig mee krijgt van het geheel, mag hij straks over de rand langs de weg hangen om daar foto’s temaken. Als de film is afgelopen, is hij al weer opgekikkerd. WE zien nog 2 mooie T-shirts. Die kopen we. Je moet toch iets van de Grand Canyon hebben behalve wat kaarten. Dan gaan e op weg naar Dessert View point aan het eind van de Canyon. Nou ja, het eind voor ons dan. Alle motoren zijn al weg als wij te paard gaan. Lekker rustig toch. We doen op de 30 mijl naar Dessert view Point enkele uitzichtpunten aan. En daar kan Peter zijn hart ophalen. Over de rand, een eindje naar beneden lopen, nog wat verder naar beneden. De vertrek tijd was al uitgesteld van 16.30 naar 17.00 uur. Maar wij rijden pas om 17.07 uur bij Desert View Point de motor op het parkeerterrein. En we zijn niet de laatste. Gauw nog wat foto’s gemaakt van dit laatste uitzicht. Uiteindelijk gaan we rond 127.30 weer op het hotel aan. Aan het andere uiteinde van de canyon waait het behoorlijk hard. Onderweg naar Desert View hadden we vanwege de regen ons regenpak al weer aangedaan. Dat houdt de koude wind wat tegen. We slingeren letterlijk en figuurlijk door de bergen. WE stoppen nog één keer bij een uitzichtpunt. Daar staan mensen in open kramen die sieraden proberen te verkopen. Daar is toch wel wat moed voor nodig om hier te gaan staan, elke daag maar weer. Later stoppen we nog een keer om de armen wat rust te geven van de zijwinden die aan de motor rukken. Om 19.07 uur zijn we weer bij het hotel. 1 uur later weg, 1 uur later thuis. Dat is logisch toch. Gauw naar de kamer. Spullen neergelegd. T-shirts opgevouwen. En dan eerst maar eten bij de Galaxy aan de andere kant van de weg. Iets anders is te ver weg. Peter heeft een hamburger en ik een New York steak. Terwijl we daar zitten wordt er een bus Franstalige highschool leerlingen gelost. Eer wij de tijd hebben om ons eten te bestellen en op te eten, staat die groep al weer buiten. Het gaat als een lazerusklap. Ik heb het meeste van dit verhaal voor en na het eten in het restaurant geschreven. Omdat Peter op de tocht zit in het restaurant gaan we snel weer terug naar het hotel. Om 21.00 precies lopen we weer naar binnen. Ik ben benieuwd of we de 22.00 uur wakker gaan halen. |